ఆఁ .... మనం కాపాడ్డమేమిటి, మనం వదిలేస్తేనే పోతుందా ఏమిటి తెలుగు? ఇవన్నీ పిచ్చి మాటలు అనేవాళ్ళని చూస్తూ ఉంటాం. నేను చిన్నతనం లో మాత్రం తెలుగు చదివాను. అంటే నేనుచెప్పేది తెలుగు పాఠాలు చదువుకున్నది. పెద్ద తరగతులకొచ్చేసరికి తెలుగు ఉండటం లేదు. ఆంధ్రప్రదేశం లో ఉన్నవాళ్ళకే అదీనూ. లేకపోతే అదీ ఉండదు. ఇప్పటి చిన్న పిల్లలకు ఇంట్లో తెలుగు మాట్లాడే వారే ఉండరు. వాళ్ళల్లో వాళ్ళు తెలుగు మాట్లాడినా, పిల్లలతో మాత్రం ఆంగ్లమే . ఇంకా ఫ్రెంచ్, జర్మన్ మొదలైనవి అన్ని స్థాయిల్లోనూ లభ్యంగా ఉంటాయి.
తెలుగునిలా వదిలేయటం వల్ల మన సభ్యమైన అలవాట్లను కొన్నింటిని మనం వదిలేస్తున్నాం. ముఖ్యంగా ఆడవాళ్లని, చిన్న పాపలని సైతం అమ్మా అని సంబోధించి మాట్లాడటం ఉండేది. ఇప్పుడు ఎవరినీ ఎవరూ అమ్మా అనటం లేదు. అమ్మా అనిపించుకోవటానికి మా ఆడవాళ్ళలోనే చాలామందికి ఇష్టం ఉండదు. అసలు పేరు చివర చేర్చి అమ్మ అనేవారు. అంటే కమలమ్మ, విమలమ్మ లాగా. ఎంత హుందాగా ఉంటుంది.
ప్చ్....ఏంటో, అక్కా, ఆంటీ అనాలి. పనివాళ్ళు గానీ, పాలవాళ్ళుగానీ . ఇక సహోద్యోగులు, బయట అద్దెకారు వాళ్ళు ఎవరైనా సరే మేడమ్ అనాలి. అమ్మా అని అలవాటు చేయటంలో ఒక చిన్న విషయం ఉంది. మన భారతీయ సంస్కృతి లో భార్యని తప్ప మిగతా వాళ్ళనంతా అమ్మలుగా చూడాలి. ఇది ఒక రకంగా మనసులో స్థిరపడుతుంది. అందరూ అలా ఉంటారా అని అడక్కండి. కొందరైనా తమని తాము మంచిమార్గంలో మలచుకోవటానికి ఉపయోగపడుతుందిది. ప్రతి విషయానికి ఒక మితి అనేది ఉంటుంది. చపలచిత్తాన్ని దారిలో పెట్టుకుంటే వారికే మంచిది.
పెద్దబాలశిక్షలో ఎన్ని విషయాలుంటాయి. మనం ఎలా నడుచుకోవాలో తెలిపేవవి. మంచివన్నీ వదిలేశాం. మేం చదువుకున్నపుడే లేదు. నేను ఓ నాలుగేళ్ళ క్రితం కొని చదివి ఆశ్చర్యపోయాను. ఇంత విజ్ఞానాన్ని, క్రమశిక్షణనీ ఇచ్చే పుస్తకాన్నా వదిలేశారు? అని. మన పెద్దవాళ్ళు రాసిన గ్రంథాల్లో ఎన్నో విషయాలు సంఘ జీవనానికి మనిషి అలవర్చుకోవటానికి కావలసినవన్నీ ఉంటాయి. అన్నీ వదిలేశాం. కాలం పాడైపోయింది అనుకోవటానికి ఎవరు కారణం? మనం కదూ!
ఎన్ని భాషలు నేర్చుకున్నా మన భాష వదిలేయటం చాలా తప్పు.
కొన్ని పుస్తకాలైనా చదివితే కదా ఇష్టం పుట్టేది. ఎంతో నచ్చజెప్తే కానీ ఉత్తరం చదివేంత ఇష్టం కూడా రాదు. ఇంకేం చెప్పను? చదివే అలవాటు లేదా అంటే ఉంది.( ఆంగ్లంలో) .చలనచిత్రాలు మనవి చూస్తే ఏమిటి,ఆంగ్లం వి చూస్తే ఏమిటి? అన్నీ ఒకే రకం. కళాశాలలంటే చూపించేది అల్లరి, అధ్యాపకులని అవమానించటం. ప్రేమంటే త్యాగం లేదా మోసం. అదీ అమ్మాయి-అబ్బాయి. మిగతా సంబంధాలన్నీ అక్కర్లేదన్నట్టు చూపించటం. బాధ్యతలు అనేమాటే ఎక్కడా ఉండదు. చ్యక్తిగత, కౌటుంబిక, సామాజిక బాధ్యతలేవీ ఉండవు. ఇక ధారావాహికల గురించి ఏమీ తలచుకోకుండా ఉంటే మంచిది.
ఏ పోటీ కార్యక్రమాల్లో కానీ సభాసంగతం కాని విషయాలు లేకుండా ఉండవు. మంచి విషయాలు అనేవి ఎక్కడ నుంచి నేర్చుకోవాలి ? నిజమైన నాగరికులం ఎప్పుడు అవుతాము? మన తెలుగుని వదిలేయకుండా ఉండాలి. మన పుస్తకాలని, మన మాటలని, మన సామెతలని, మన చదువునీ మనం వదిలేయకుండా ఉండాలి. అదే దీనికి పరిష్కా రం. దీన్ని ఎలా అమలు పరచాలని ప్రతి ఒక్కరూ ఆలోచించాలి.
వేరే ఏదైనా ప్రత్యామ్నాయం ఉందేమో మీరూ చెప్పండి.
మనమే కాదు, మన భాషలన్నిటికీ ఈ సమస్య ఉంది. తమిళ, కన్నడ వాళ్ళ బాధ కూడా ఇదే. కాకపోతే ఒక మణిపురి అమ్మాయి నాతో పాటు ఇవ్వాళ జనబండి లో (బస్సు) వచ్చింది. ముఖం చూస్తేనే ఈశాన్య భారతం అని తెలిసిపోతుంది కదా!
మణిపురి అని, ఉద్యోగరీత్యా వచ్చానని చెప్పింది. (హిందీ లో మాట్లాడుకున్నాము). ఆ అమ్మాయికి హిందీ సరిగ్గా అర్థం కాలేదు. (నా హిందీ నేమో!) సరే పోనీ సరదాగా మణిపురిలో మాట్లాడడాన్ని ఏమంటారు అని అడిగాను. వొహయ్ బా అంది.
మణిపురిలో పుస్తకాలు చదువుతారా అని అడిగాను. చదవనంది. కవిత్వం ఉంటుందే అన్నాను. ఉంటుంది.అంది. రచయిత పేరేదైనా చెప్పమన్నా. ఊహూఁ... పోనీ మణిపురిలో నృత్యాన్ని ఏమంటారుఅంటే తెలీలేదు కాబోలు చాలాసేపు ఆలోచించింది. చివరకి తెలీదు అనేసింది. నేను వదల్లేదు. అమ్మనేమంటారు అన్నా. పూమాయి అంది. హమ్మయ్య .
ఏదో ఒకటి చెప్పింది కదా , సంతోషం. చివరికి దిగేటపుడు దయచేసి మణిపురి ని మరవొద్దు. అన్నా. అర్థమయ్యిందో లేదో కానీ, వెళ్ళొస్తా నని తలాడించి వెళ్ళిపోయింది.
తెలుగునిలా వదిలేయటం వల్ల మన సభ్యమైన అలవాట్లను కొన్నింటిని మనం వదిలేస్తున్నాం. ముఖ్యంగా ఆడవాళ్లని, చిన్న పాపలని సైతం అమ్మా అని సంబోధించి మాట్లాడటం ఉండేది. ఇప్పుడు ఎవరినీ ఎవరూ అమ్మా అనటం లేదు. అమ్మా అనిపించుకోవటానికి మా ఆడవాళ్ళలోనే చాలామందికి ఇష్టం ఉండదు. అసలు పేరు చివర చేర్చి అమ్మ అనేవారు. అంటే కమలమ్మ, విమలమ్మ లాగా. ఎంత హుందాగా ఉంటుంది.
ప్చ్....ఏంటో, అక్కా, ఆంటీ అనాలి. పనివాళ్ళు గానీ, పాలవాళ్ళుగానీ . ఇక సహోద్యోగులు, బయట అద్దెకారు వాళ్ళు ఎవరైనా సరే మేడమ్ అనాలి. అమ్మా అని అలవాటు చేయటంలో ఒక చిన్న విషయం ఉంది. మన భారతీయ సంస్కృతి లో భార్యని తప్ప మిగతా వాళ్ళనంతా అమ్మలుగా చూడాలి. ఇది ఒక రకంగా మనసులో స్థిరపడుతుంది. అందరూ అలా ఉంటారా అని అడక్కండి. కొందరైనా తమని తాము మంచిమార్గంలో మలచుకోవటానికి ఉపయోగపడుతుందిది. ప్రతి విషయానికి ఒక మితి అనేది ఉంటుంది. చపలచిత్తాన్ని దారిలో పెట్టుకుంటే వారికే మంచిది.
పెద్దబాలశిక్షలో ఎన్ని విషయాలుంటాయి. మనం ఎలా నడుచుకోవాలో తెలిపేవవి. మంచివన్నీ వదిలేశాం. మేం చదువుకున్నపుడే లేదు. నేను ఓ నాలుగేళ్ళ క్రితం కొని చదివి ఆశ్చర్యపోయాను. ఇంత విజ్ఞానాన్ని, క్రమశిక్షణనీ ఇచ్చే పుస్తకాన్నా వదిలేశారు? అని. మన పెద్దవాళ్ళు రాసిన గ్రంథాల్లో ఎన్నో విషయాలు సంఘ జీవనానికి మనిషి అలవర్చుకోవటానికి కావలసినవన్నీ ఉంటాయి. అన్నీ వదిలేశాం. కాలం పాడైపోయింది అనుకోవటానికి ఎవరు కారణం? మనం కదూ!
ఎన్ని భాషలు నేర్చుకున్నా మన భాష వదిలేయటం చాలా తప్పు.
కొన్ని పుస్తకాలైనా చదివితే కదా ఇష్టం పుట్టేది. ఎంతో నచ్చజెప్తే కానీ ఉత్తరం చదివేంత ఇష్టం కూడా రాదు. ఇంకేం చెప్పను? చదివే అలవాటు లేదా అంటే ఉంది.( ఆంగ్లంలో) .చలనచిత్రాలు మనవి చూస్తే ఏమిటి,ఆంగ్లం వి చూస్తే ఏమిటి? అన్నీ ఒకే రకం. కళాశాలలంటే చూపించేది అల్లరి, అధ్యాపకులని అవమానించటం. ప్రేమంటే త్యాగం లేదా మోసం. అదీ అమ్మాయి-అబ్బాయి. మిగతా సంబంధాలన్నీ అక్కర్లేదన్నట్టు చూపించటం. బాధ్యతలు అనేమాటే ఎక్కడా ఉండదు. చ్యక్తిగత, కౌటుంబిక, సామాజిక బాధ్యతలేవీ ఉండవు. ఇక ధారావాహికల గురించి ఏమీ తలచుకోకుండా ఉంటే మంచిది.
ఏ పోటీ కార్యక్రమాల్లో కానీ సభాసంగతం కాని విషయాలు లేకుండా ఉండవు. మంచి విషయాలు అనేవి ఎక్కడ నుంచి నేర్చుకోవాలి ? నిజమైన నాగరికులం ఎప్పుడు అవుతాము? మన తెలుగుని వదిలేయకుండా ఉండాలి. మన పుస్తకాలని, మన మాటలని, మన సామెతలని, మన చదువునీ మనం వదిలేయకుండా ఉండాలి. అదే దీనికి పరిష్కా రం. దీన్ని ఎలా అమలు పరచాలని ప్రతి ఒక్కరూ ఆలోచించాలి.
వేరే ఏదైనా ప్రత్యామ్నాయం ఉందేమో మీరూ చెప్పండి.
మనమే కాదు, మన భాషలన్నిటికీ ఈ సమస్య ఉంది. తమిళ, కన్నడ వాళ్ళ బాధ కూడా ఇదే. కాకపోతే ఒక మణిపురి అమ్మాయి నాతో పాటు ఇవ్వాళ జనబండి లో (బస్సు) వచ్చింది. ముఖం చూస్తేనే ఈశాన్య భారతం అని తెలిసిపోతుంది కదా!
మణిపురి అని, ఉద్యోగరీత్యా వచ్చానని చెప్పింది. (హిందీ లో మాట్లాడుకున్నాము). ఆ అమ్మాయికి హిందీ సరిగ్గా అర్థం కాలేదు. (నా హిందీ నేమో!) సరే పోనీ సరదాగా మణిపురిలో మాట్లాడడాన్ని ఏమంటారు అని అడిగాను. వొహయ్ బా అంది.
మణిపురిలో పుస్తకాలు చదువుతారా అని అడిగాను. చదవనంది. కవిత్వం ఉంటుందే అన్నాను. ఉంటుంది.అంది. రచయిత పేరేదైనా చెప్పమన్నా. ఊహూఁ... పోనీ మణిపురిలో నృత్యాన్ని ఏమంటారుఅంటే తెలీలేదు కాబోలు చాలాసేపు ఆలోచించింది. చివరకి తెలీదు అనేసింది. నేను వదల్లేదు. అమ్మనేమంటారు అన్నా. పూమాయి అంది. హమ్మయ్య .
ఏదో ఒకటి చెప్పింది కదా , సంతోషం. చివరికి దిగేటపుడు దయచేసి మణిపురి ని మరవొద్దు. అన్నా. అర్థమయ్యిందో లేదో కానీ, వెళ్ళొస్తా నని తలాడించి వెళ్ళిపోయింది.
